Flashback: 17 mei in het verleden

Zaterdag, 17 mei 2014

Het was vanochtend helder en er hingen terug wat condensatiesporen van Vliegtuigen terwijl het kwik naar 7,0 graden was gezakt. De condensatiesporen waren nu erg talrijk en ze kregen gaandeweg gezelschap van Cirruswolken terwijl er ook Cumulus werd gevormd. Een korte paniekreactie toen er op korte tijd wel erg veel Cumuluswolkjes ontstonden, was echter onterecht want de bewolkingsgraad kwam niet verder dan ongeveer 2/8. Daarna losten de stapelwolken weer op maar nu dreef er meer sluierbewolking binnen die zich vooral in het noorden en noordwesten leek te concentreren. Het was ook in die richting dat zich de uitlopen van een zwak warmtefront bevond, dus het was zeker geen toeval dat de sluierwolkjes daar hingen. Hoe dan ook, de zon liet zich ook door deze bewolking niet uit het lood slaan en het werd zeer aangenaam voorzomerweer waarbij we maxima van 23,5 graden konden optekenen bij een noord- noordoostelijke wind die soms wel wat vlagerig uit de hoek durfde te komen. Tijdens de avond bleef de warmde erg lang hangen en was het tot in de late uurtjes heerlijk toeven op de terrasjes of in de tuin. Daarbij zorgden de oranje kleurende sluierwolkjes voor extra sfeer waarna we terug ons vertrouwde neerslagtotaal van 0,0 mm konden optekenen.

Zondag, 17 mei 2015

Er was overvloedig veel Cumulusbewolking te zien vanmorgen, en de stapelwolkjes zaten zo dicht op elkaar dat ze enerzijds de zon tegenhielden en anderzijds nogal wat weg hadden van een Stratocumulusdek. De minima zijn uitgekomen op 5,9 graden en het was vrij rustig met een zwak zuidwestelijk briesje. De kleine opklaringen die tussen deze bewolking nog te zien waren, werden geleidelijk breder waardoor we de zon steeds meer te zien kregen. Tegen de middag was de resterende bewolking overgegaan in Cumulus humilis en Cumulus fractus terwijl er in de hogere luchtlagen sluierbewolking begon binnen te drijven. Deze was vooral in het noordwesten goed vertegenwoordigd, en zorgde ervoor dat het invallende zonlicht tijdens het tweede deel van de namiddag een zachte gloed kreeg. In de zon was het aangenaam toeven, maar zodra er een wolk voorbijschoof koelde het snel af en liet de polaire luchtsoort haar ware aard zien, namelijk een van 19,8 graden. Tegen de avond losten de Cumuluswolken op en bleef de sluierbewolking over die zowat het ganse luchtruim bedekte. Ze remde de afkoeling af, al was het zeker geen prettig terrasjesweer tijdens de late uurtjes. Voor de verandering zijn we nog eens zonder neerslag de dag doorgekomen met 0,0 mm als eindresultaat.

Dinsdag, 17 mei 2016

Na een frisse nacht met minima van 4,9 graden kwamen we vandaag in zachtere lucht terecht. De wind draaide naar westelijke richtingen en de wat vochtigere, warmere lucht zorgde voor teruglopende contrasten en zichtbaarheden. Ook kreeg het invallende licht een meer amberen gloed. Een echt stralende lentedag zou het echter zeker niet worden, want we kregen opnieuw te maken met Cumulusbewolking die zich uitspreidde tot Stratocumulus waardoor de zon het erg moeilijk kreeg. Geen hogere maxima dan 19,9 graden dus, en op de koop toe moesten we er een aantal buien bijnemen, al stelden ze maar weinig voor. De neerslag was niet meetbaar waardoor de planten er niks aan hadden en de zomerliefhebbers natuurlijk nog minder. Tussen de buien door ontstonden er wat opklaringen waardoor we een met Cirrostratus gevulde lucht konden zien. Tijdens de avond werd het weer droog voor zover het al nat is geweest. De bewolking bleef echter overheersen tot als de zon onderging. Op dat moment klaarde het dan toch nog op vanuit het westen en konden we weer foto's schieten van de schitterende gouden gloed die over de omgeving viel. Daarna werden de opklaringen steeds breder vanuit het westen waarbij het gouden licht plaats maakte voor zachte blauwe kleuren terwijl de resterende bewolking vooral uit gebroken Stratocumulus bestond.

Woensdag, 17 mei 2017

Tijdens het tweede deel van de nacht is er vanuit het zuidwesten dikker bewolking komen opzetten, en deze bestond aanvankelijk uit Altocumulus en Stratocumulus in allerlei varianten zoals lenticularis, undulatus en duplicatus. Tegen de ochtend zagen we de bewolking plots overgaan in een band van Altostratus waaruit het ging regenen vanuit het west- zuidwesten. Deze wolkenband zag er door het tegenlicht vanuit het noordoosten zeer dreigend en zelfs spookachtig uit, maar de neerslag stelde in verhouding tot al dat gedreig niets voor met slechts een tiental druppels te Malderen. Toen de band was gepasseerd zagen we vanuit het zuidwesten bijna dezelfde bewolking binnendrijven als degene die afgelopen nacht boven ons heeft gehangen. Volgens de structuur op de satellietbeelden ging het waarschijnlijk om een warmtefront dat de overgang naar nog warmere en onstabielere lucht markeerde, maar dezelfde satellietbeelden toonden dat het koufront ook niet al te ver meer van ons verwijderd was waardoor we toch maar beter niet teveel hoopten op een lange hittegolf. Integendeel, als we de weermodellen voor de komende week mogen geloven. Maar voorlopig konden we ons dus nog even in tropische sferen wanen met om te beginnen al bijna tropische minima die niet eens onder de 15,8 graden zijn gezakt. Overdag had de zon enige moeite om de boel verder te laten opwarmen door alle bewolking die er nu hing, maar ten zuiden van ons lagen reeds opklaringen klaar en de aanvoer van tropische lucht was natuurlijk ook een uitstekend hulpmiddel om de maxima van gisteren nog scherp te stellen. Deze opklaringen bereikten ons nog voor de middag en het vocht uit de regenzone liet het erg drukkend aanvoelen toen het kwik onder een brandende zon doorstootte naar 31,6 graden. In tegenstelling tot gisteren werden er vrijwel geen stapelwolken meer gevormd maar was het luchtruim vergeven van de onweersverklikkers zoals Altocumulus floccus en castellanus terwijl er ook een flink aandeel Cirrostratus en Altostratus translucidus te zien was. De warmte bleef tijdens de avond zeer lang hangen waardoor we voor de eerste keer een drukkende plaknacht konden meemaken in eigen land terwijl de terrasjes overuren konden draaien. Tegen zonsondergang zagen we de bewolking steeds dreigender worden met vooral dikke Altostratus die in het westen en zuidwesten verscheen. De neerslag uit het naderende koufront kon ons echter nog niet voor middernacht bereiken waardoor we het bij het neerslagtotaal van 0,0 mm konden houden ondanks het gedruppel van deze morgen.

Donderdag, 17 mei 2018

Tegen de ochtend is er een laaghangende mengvorm tussen Stratocumulus en Stratus fractus binnengedreven die werd voortgejaagd door een nog steeds kille en droge noordoostenwind. De temperaturen zijn op 7,9 graden uitgekomen, maar de grijze en kille geseling was van korte duur. Vanuit het noorden klaarde het verder op en we kregen zonnig lenteweer voorgeschoteld. Wel moesten we met een schrale noordoostenwind rekening houden en in het noorden van Nederland dreef ondertussen een nieuw, uitgestrekt Stratusveld binnen. Dit zou vandaag niet meer tot in Malderen geraken en bij een vriendelijk zonnetje warmde het nog op tot 15,9 graden. Tijdens de avond zette zich een bliksemsnelle afkoeling in waardoor het bij de nog niet volledig weggevallen wind erg onaangenaam werd. Net zoals het neerslagtotaal van 0,0 mm dus was voor de planten. 

Vrijdag, 17 mei 2019

 Het was vanochtend betrokken en de minima waren hierdoor vrij hoog met 10,2 graden. De storing die de koelere lucht boven Nederland voorafging, is beginnen te kantelen waarbij de as zich net voorbij de Duitse grens leek te bevinden. Daar vonden we ook redelijk wat neerslag terug volgens de radar maar ook in Malderen kwam het dan toch nog tot een aantal lichte buitjes. Het mag allemaal echter geen naam hebben en dus dreigt de Londerzeelse vegetatie die ook niet lang meer te zullen hebben. Gelukkig werd de verdamping door de gestegen vochtigheidsgraad en het ontbreken van zonnestraling wat getemperd. Na de middag leken de laatste restjes levenskracht uit de buien te zijn gezogen en kregen we vooral met veel Stratus fractus en Cumulus te maken in een flets aandoende, nevelige atmosfeer. Soms zag het er nog dreigend uit maar het bleef nu droog en het neerslagtotaal was dan ook al lang een feit met een teleurstellende 0,0 mm. Ook tijdens de avond hing er nog veel bewolking wat meteen ook haar impact had op de afkoeling. En dat was maar goed ook want veel thermische reserve hadden we door de lage maxima van 16,4 graden niet. 

Zondag, 17 mei 2020

 Tijdens de nacht is de bewolking weer gaan oplossen en zijn de melkachtige kleuren verdwenen. Met weinig wind en een polaire luchtmassa zorgde dit weer voor vrij frisse minima van 4,6 graden. Maar de zon was er al snel bij om daar komaf mee te maken en we waren dus vertrokken voor een erg fraaie lentedag. De wind is geleidelijk naar het westen tot zuidwesten gekrompen waardoor er iets zachtere lucht binnen kwam. Al bleef het wel frisjes aanvoelen uit de zon en in die wind. Er werden wolkjes gevormd al bleven ze onschuldig met enkel afgeplatte Cumulus humilis. Deze waren halverwege de namiddag wel opvallend talrijk. Daarna losten deze op en we evolueerden geleidelijk naar een heldere avond toe. De zon ging quasi ononderbroken schijnen en we haalden maxima van 24,3 graden. Daarna verschenen er weer wat Cirrusplukjes vanuit het noordoosten maar deze waren amper waarneembaar laat staan dat ze nog invloed hadden op het weersverloop en dan zeker het neerslagtotaal van 0,0 mm. 

Maandag, 17 mei 2021

 De schitterende wolkenlandschappen waarvan we gisteren nog konden genieten werden vandaag alweer afgestraft met een grijze herfstdag. Kilte, somberheid en regen waren ons deel en de zon kregen we amper te zien. Door luchtmenging in de krachtige westelijke stroming bleven de minima nog wat op peil met 9,7 graden maar daarmee was ook alles gezegd. De bewolking bestond in feite nog steeds uit afzonderlijke buiencellen maar deze waren zodanig in elkaar geklit dat het één grijze massa werd. De buien waren enkel te herkennen aan de neerslag die het ene moment erg fel was terwijl het op andere momenten eventjes droog werd. Na de middag ontstonden er dan plots opklaringen en deze werden voorafgegaan door een gordijn van erg intense regenval al duurde dat door de krachtige stroming maar een vijftal minuten. Deze opklaringen stelden echter ook niet bijster veel voor al konden we tijdens de namiddag wel van langere droge perioden genieten voor zover de gure west-zuidwestelijke wind en de frisse 16,7 graden dat mogelijk maakte. Tijdens de avond begon de bewolking zich weer dreigend samen te pakken op nadering van een volgende buiencluster en diens vrij egale neerslag vulde het dagtotaal verder aan tot 5,5 mm

Dinsdag, 17 mei 2022

We bevonden ons nog in onstabiele en zwoele lucht die de minima vrij hoog hield met 15,8 graden. Er waren Altocumulus castellanusvelden te zien en er ontstonden na een tijdje verschillende Cumuluswolken die redelijk fors uitgroeiden en zich lieten voortdrijven op een zuidwestelijk briesje. Het leek alsof het bijna niet anders kon dat deze stapelwolken in de loop van de dag zouden uitgroeien tot onweersbuien, doch niets was minder waar. In het zuidwesten verschenen immers terug Altocumulus floccus veldjes en blijkbaar gingen deze samen met een stabielere luchtsoort want vanaf deze veldjes en daarachter ontstonden helemaal geen stapelwolken meer. Wel zag het er allemaal nog steeds zomers onstabiel uit met deze mooie spierwitte Altocumulus vlokjes die zich tegen een nog steeds diepblauwe hemel aftekenden. Het werd drukkend warm met maxima van 29,6 graden en tussen deze wolkenvelden door kon de zon nog het beste van zichzelf geven. Zeker tijdens de late namiddag toen we aan de achterzijde van een langgerekte band van deze bewolking kwamen te liggen, welke van zuidwest naar noordoost liep. Pas later op de avond dook de zon weer af en toe weg maar deze keer ging het om Cirrus uncinus bewolking waarvan de al even fraaie ‘haakjes’ zo’n dichte structuur hadden dat ze de zon even lieten verdwijnen alsof er een stapelwolkje voor schoof. Kort voor zonsondergang zagen we dan weer een donkere band van lage bewolking in het zuiden verschijnen die waarschijnlijk een outflow boundary was van een onweerslijn die zich toen ergens ter hoogte van Parijs bevond. De zwoele warmte werd er niet minder door en uiteindelijk moesten we ons weer als een echte fakir laten doorprikken op een spijkerbed van steekmuggen als we nog iets van koelte wilden opsnuiven na zonsondergang. En met een neerslagtotaal van 0,0 mm hadden deze muggen ook niet veel andere keus dan zich tot onze zwetende lichamen te wenden. 

Woensdag, 17 mei 2023

 Tijdens de nacht is enkel de Cirrusbewolking overgebleven waardoor het helder en koel was bij 4,6 graden in een bedauwde omgeving. Overdag stak er een frisse noordoosten tot noordenwind op maar in de zon was het aangenaam toeven en er werden in de loop van de dag enkel wat mooiweerswolkjes gevormd. We haalden maxima van 17,0 graden en het voelde allemaal een beetje aan als een fraaie lentedag in april. Op gebied van bewolking konden we overigens van geluk spreken want in grote delen van Nederland bleef het kil en somber bij nog een stuk lagere temperaturen. Deze temperaturen ervaarden we hier pas tijdens de avond toen het weer verder opklaarde en de zon onder ging. Het kwik tuimelde weer pijlsnel naar beneden en de Cirruswolkjes die er nog hingen konden ook maar weinig warmte vast houden. Vocht vast houden lukte beter, want daarvan raakte er vandaag maar 0,0 mm beneden. 

Vrijdag, 17 mei 2024

De windstille en met vocht verzadigde atmosfeer heeft vanochtend onvermijdelijk tot mist geleid, waardoor we vanochtend in een kleine wereld ontwaakten die was afgekoeld tot 11,0 graden. Deze mist trok echter snel op en een lucht met Altostratus, Stratus fractus, Altocumulus- en Stratocumulusbanken werd zichtbaar. Na een tijdje verscheen er een waterzonnetje en daarna zagen we de Altostratus uiteenvallen in een mix van Cirrus en Cirrostratus. Dit zorgde voor wat zonnige momentjes en we zagen dat er nu meer een oostcomponent was gekomen in de zwakke zuidoostelijke stroming. Na korte tijd ontstonden er stapelwolken met een vrij rafelig uiterlijk en vanuit het oosten dreven er Altocumulusvelden binnen. Deze lieten veel licht door maar de zon kon hierdoor niet het onderste uit de kan halen. En de wind ruimde nu ook helemaal naar het noorden waarbij ze flink aanwakkerde en kil aanvoelde. Wellicht was dit ook de reden waarom de mist vanochtend zo plots en snel oploste. De bescheiden maxima van 18,6 graden voelden dan ook fris aan. Tijdens de namiddag leek die wind er weer wat uit te gaan al zat er nu een noordwestelijke component in. Het doorvallende zonlicht was ondanks het betrokken weertype erg fel tot omstreeks 14H30 toen er dikkere stapelwolken onder de Altocumuluslaag door begonnen te schuiven en het bij momenten weer erg donker werd. Voorlopig bleef het nog droog maar de lucht begon ondertussen weer dicht te lopen met Altostratus en Cumulus fractus en omstreeks 17H30 begon het hieruit dan toch weer te druppelen. Eerst in erg kleine hoeveelheden met af en toe wat gemiezer of een verdwaalde regendruppel, maar geleidelijk aan begon de neerslagactiviteit zich op te bouwen en rond zonsondergang was het dan ook weer flink aan het hozen in Malderen waarbij het al bijna een mirakel was dat er geen onweer bij zat. De kleine zondvloed kon de tellers tegen het einde van de dag alweer aanvullen tot 6,2 mm.