Woensdag, 3 september 2025

 Woensdag, 3 september 2025

 Na een sublieme zonsopgang beleefd te hebben kregen we tijdens de voormiddag veel Stratocumulusbewolking te zien. Het is daarbij afgekoeld tot 16,4 graden. De bewolking was niet aaneengesloten en er waren nog mooie blauwe luchten te zien tussendoor. Na verloop van tijd ontstond er ook Stratus

fractus bewolking onder en de zon kreeg het bij momenten toch wel moeilijk. De grootste herfstsfeer- brenger was echter de zuidwestenwind die er met volle kracht tegenaan beukte en op heel wat plaatsen voor overlast en zelfs schade zorgde. Deze wakkerde in de loop van de dag verder aan en het leek wel alsof we in een kleine storm zijn terecht gekomen. Het echte natuurgeweld moest echter nog komen want ten zuiden en westen van ons begonnen zich zeer actieve buiengebieden te ontwikkelen waarop ook flink wat onweer

ontstond. De buien werden pas op het laatste moment zichtbaar in Malderen, het leek steeds alsof het bij een zwaarbewolkte en winderige dag zou blijven met steeds maar die Stratocumulus en Stratus fractus bewolking. De opvallende temperatuurstijging tot een net geen zomerse 24,1 graden gaf wel al aan dat er veel energie beschikbaar was. De onweersbuien hebben zich in een boogvormige structuur georganiseerd en het eerste deel daarvan schampte Malderen vanuit het westen waarbij het leek alsof het zou gaan tegenvallen op

neerslaggebied. Het tweede en veel actievere deel van de boog trof ons echter vol. Na een korte droge periode toen we in de 'warme sector' van dit systeempje terecht kwamen, ging het dan flink stortregenen. Eerst was dat nog met weinig wind erbij, maar op een gegeven moment spande de wind flink aan en zagen we deze ook een aantal keer helemaal naar het noordwesten tot noorden ruimen om vervolgens weer naar het zuid- zuidwesten te draaien en omgekeerd. Doorheen de dichte regen zagen we na een kwartiertje een zwak waterzonnetje schijnen. Het leek alsof de zon

doorheen Altostratus translucidus bewolking scheen, maar het was in werkelijkheid een dicht regengordijn. Naarmate de regen over ons trok, werd de zon gestaag feller en na nog eens tien minuten begonnen we ook haar warmte te voelen. Daarna zagen we de blauwe kleur van de lucht terugkeren, net alsof we naar een polaroid foto zaten te kijken die zich voor onze ogen aan het 'ontwikkelen' was. Het onweer zat nu ten oosten van ons en het donderde nu constant terwijl het eerst bij een paar

sporadische rommels en bliksemflitsen bleef. Er was een mooie updraft te zien en het ging duidelijk om een supercel. De meeste windschade die vandaag werd waargenomen kwam dan ook van het onweer en niet van de stormwind die ons al de hele dag teisterde. Ten zuiden van ons zagen we nog enkele aparte onweerswolken hangen die er met hun ijskappen niet minder fraai uitzagen dan het wegtrekkende exemplaar. Ook ten westen van ons waren prachtige stapelwolken te zien die hier en daar uitgroeiden tot meer buien. Het licht was daarbij opvallend sterk, welklicht doordat er ook veel weerkaatsing was op de buienwolken ten oosten van ons. Het was een weldoend 'bad' van intens zon- en reflectielicht dat wellicht voldoende zou geweest zijn om de zwaarste winterdepressie op vijf minuten te genezen als we zoiets in december of januari zouden meemaken. Hoe dan ook was het van korte duur want de volgende buienwolk trok meteen over ons en liet de duisternis weerkeren. Het regende er nog eventjes vrij hevig uit, al bleef het bij een halve minuut

wolkbreuk en was het gros van de 11,8 mm die er vandaag is gevallen afkomstig van het eerste onweer. Het klaarde helemaal op en in de laatste zonnestralen zagen we ten zuidoosten van ons nog enorme Cumulus congestuswolken oranje tot geel oplichten waardoor de dag zo mogelijk nog fraaier eindigde dan dat ze was begonnen. Het klaarde op, koelde snel af en we konden dus van geluk, spreken dat de nijdige stormwind nu definitief is gaan liggen.