Donderdag, 24 juli 2025

 Donderdag, 24 juli 2025

De onstabiele, gemodificeerde polaire lucht zorgde ervoor dat er al vroeg in de ochtend onweersverklikkers te zien waren zoals Altocumulus floccus en castellanus. Onstabiliteit die ook al snel verzilverd werd want de warme schemeringskleuren van de

ochtend waren nog maar pas overgegaan in helder daglicht of er waren al diverse goed ontwikkelde Cumulonimbuswolken te zien. Deze bevonden zich ten westen van ons en hebben zich duidelijk door het vrij warme zeewater kunnen ontwikkelen. Later ontwikkelden zich ook elders buienwolken en daarbij viel op dat ze meestal vergezeld werden door Stratus fractus die opvallend laag hing. Ook de buienwolken zelf hadden opvallend lage basissen en het leek soms zelfs alsof we

moesten opletten om er ons hoofd niet tegen te stoten. Door die laaghangende wolken viel een deel van de neerslag ook als fijne druppeltjes, we bevonden ons dus bijna letterlijk in de wolken. Dat het broeierig aanvoelde was dan ook geen wonder, de atmosfeer was door en door verzadigd van  vocht en koud was het zeker niet met temperaturen die niet beneden de 13,5 graden zijn gezakt en het zelfs met al die wolken snel weer richting zomerse waarden gingen zoeken.

De natuur (de Londerzeelse dan toch) hoefde zich echter geen illusies te maken, ook deze keer bleef het bij wat gespetter af en toe en als er al eens een felle bui viel bleef die beperkt tot hooguit 1 of 2 minuten. Na de middag konden we het wel helemaal schudden toen er plots brede opklaringen binnentrokken vanuit het noordwesten. Er hing nu alleen nog maar wat Cirrus denus bewolking uit afgestorven buienwolken en wat er wel nog van convectieve bewolking werd aangevoerd was compleet verwaaid, uiteengevallen of overgegaan in Stratocumulusbankjes. De zon scheen bijna ononderbroken en met slechts een zwak

noordelijk tot noordoostelijk briesje voelde het dan ook weer zomers aan bij een naar 24,4 graden stijgende temperatuur. Om de frustratie voor de stuiptrekkende natuur en de tuinierders (die ondertussen al zeker een dozijn tuinslangen hebben versleten) nog verder op te drijven ontstond er later in de namiddag een buienlijn ten oosten en zuidoosten van ons. We konden de imposante ijskappen mooi van hieruit zien en af en toe was er ook donder hoorbaar. Maar de buienlijn bleef ter plaatse trappelen en het was enkel een afzonderlijk celletje dat zich afsplitste, welke hier terug voor enkele ‘symbolische’ regendruppels zorgde. De onweersbuien waren daarna urenlang te horen en te zien op dezelfde plaatsen en het mag dan ook niet verwonderen dat het plaatselijk tot wateroverlast kwam terwijl we in Malderen

nog steeds gebukt gingen onder wateronderlast. Wel begonnen de onweersbuien geleidelijk aan uit te waaieren met steeds grotere ijskappen erboven, en het was daaruit dat we later op de avond toch weer wat afzonderlijke druppels mochten ontvangen. Ondertussen begonnen de buien wel steeds sneller op te lossen en uiteindelijk zijn we niet verder dan 0,8 mm gekomen. De vochtige lucht in combinatie met de ijskappen die het licht van de ondergaande zon reflecteerden, zorgden voor een aparte oranjegloed tijdens de avondschemering welke gevolgd werd door opvallende paarse kleuren. Volgens de radar hingen er nog enkele actieve buiencellen in onze aanvoerrichting al lijkt het erop dat de beelden niet goed zijn uitgelijnd want ook de eerdere onweersbuien zouden pal boven Londerzeel gehangen hebben terwijl ze in werkelijkheid oostelijker zaten. Hoe dan ook veranderde dit niets aan de realiteit en dat is dat we met een héél grote composthoop de komende winter zullen in gaan.